Samstag, 9. Mai 2020

14 shtatori

14 shtator 1998.jpg


Gjithcka erdhi pas vrasjes se shekullit, asaj te Azem Hajdarit dhe akuzave se se ai ishte viktime e pushtetit.

Rreth orës 10:00 të paradites së 14 shtatorit, kryeministri njofton për një skenar destabilizues. Një orë më vonë, kortezhi mortor, një pjesë e armatosur, i afrohet  Kryeministrisë.

Një grup personash e çojnë arkivolin për nga dera e Kryeministrisë, ndërsa të tjerë qëllojnë me armë. Kryeministria braktiset nga punonjësit, ndërsa protestuesit sulmojnë me granatahedhës dhe bomba.

Ata qe e kane jetuar ate dite kane deshmuar se si me arme ne duar, ne nje proteste ku nuk mungoi dhuna u tentua te sulmohej kryeministria.

Per te tjeret qe nuk e jetuan, deshmi mbeten fotot, qe ne ate kohe bene edhe xhiron e mediave te huaja. /gazeta panorama

Per kongresin e Lushnjes

kongresi lushnjes.jpg

Ky kongres, u mbajt në shtëpinë e patriotit lushnjar Kaso Fuga dhe aty morën pjesë delegatë të zgjedhur nga e gjithë Shqipëria. Qëllimi i tyre ishte studimi i situatës së brendëshme e të jashtëme të vendit dhe masat që duhet të merreshin për shpëtimin e Shqipërisë.

Kongresi jo vetëm miratoi aktin kushtetues për pavarësinë e plotë të Shqipërisë, por zgjodhi Këshillin e Lartë prej 4 vetash, që do të kryente funksionet e kryetarit të shtetit dhe një Këshill Kombëtar me 37 veta. Mbas ceremonisë së hapjes, u bë ndarja e deputetëve nëpër grupe (komisjone) të ndryshme, të cilat filluan nga puna menjëherë.

Në mbledhjen e dytë të Kongresit, e cila u mbajt më datën 28 janar, u zgjodh si Kryetar i Kongresit Aqif Pashë Elbasani, ndërsa në mbledhjen e tretë vendosi mbas shumë diskutimesh që të bëheshin protestat më të ashpëra, kundër vendimit të Fuqive të Aleatëve, për zbatimin e Paktit të fshehtë të Londrës, i cili ishte mbajtur më 26 prill të vitit 1915-të, pakt i cili sanksiononte coptimin e Shqipërisë.

Pas këtij vendimi, mbledhja analizoi qëndrimin e qeverisë së Durrësit, si në situatën e brendëshme, ashtu dhe në atë të jashtëme. Nga kjo analizë u nxuarr si konkluzion se ajo qeveri kishte dalë dhe kishte vepruar jashtë programit të dhënë prej Kongresit të Durrësit, që ishte mbajtur në 25 dhjetor të vitit 1918-të. Po ashtu ajo qeveri ishte përpjekur me çdo kusht për ta penguar mbajtjen e Kongresit të Lushnjes.

Për këtë arsye, kongresi vendosi unanimisht rrëzimin e qeverisë së Durrësit, e njëkohësisht zgjodhi imzot Luigj Bumçin, Mehmet Konicën dhe Dr. Turtullin, si përfaqsues legjitimë të popullit shqiptar, në delegacionin e Konferencës së Paqes në Paris.

Pas zgjedhjes së Sulejman Delvinës kryeministër, në atë qeveri u zgjodhën dhe Ministër i Brendshëm Ahmet Zogu, Ministër i Punëve të Jashtëme Mehmet Konica, Ministër i Drejtësisë Hoxhë Kadria, Ministër i Financave Ndoc Çoba, Ministër i Arsimit Sotir Peci, Ministër i Luftës Ali Riza Kolonja, Drejtor i Përgjithshëm i Punëve Botore Eshref Frashëri, dhe Drejtori Përgjithshëm i Postë-telegrafave Idhomene Kosturi.

Në mbledhjen e pestë që u mbajt më 31 janar pasdite, kongresi zgjodhi antarët e Senatit dhe u vendos që delegatët të mos shpërndaheshin derisa qeveria të merrte në dorë frenat e shtetit. Pas kësaj mbledhje, atë pasdreke të 31 janarit të vitit 1920-të, kongresi u dha fund punimeve të tija, duke vendosur Tiranën, për kryeqytet të Shqipërisë. zerion.net

Historia e popullit tone

Rilindja Kombëtare Shqiptare, së cilës i kushtohet vëllimi i dytë i Historisë së Popullit Shqiptar, është shkruar nga këta autorë:
Kreu I është shkruar nga prof. Stefanaq Pollo dhe është ripunuar e është plotësuar nga prof. dr. Kristaq Prifti.
Kreu II është shkruar nga prof. dr. Kristo Frashëri.
Kreu III/1 e 2 janë shkruar nga prof. dr. Petrika Thëngjilli. Pjesa Kryengritja e vitit 1847 në Shqipërinë e Jugut e Kreut III/2 është shkruar nga prof. Aleks Buda.
Kreu III/3, 4 e 5 dhe Kreu IV janë shkruar nga prof. Aleks Buda.
Kreu V është shkruar nga prof. dr. Kristo Frashëri.
Kreu VI është shkruar nga prof. dr. Hysni Myzyri.
Krerët VII e VIII janë shkruar nga prof. dr. Kristaq Prifti.
Kreu IX/1 është shkruar nga këta autorë: Pashko Vasa (1825-1892) nga prof. dr. Jorgo Bulo; Sami Frashëri (1850-1904) nga prof. Zija Xholi; Shtypi nga prof. dr. Kristaq Prifti; Lëvrimi i gjuhës shqipe dhe përhapja e shkrimit shqip nga prof. Shaban Demiraj dhe prof. dr. Kristaq Prifti.
Kreu IX/2 është shkruar nga këta autorë: Letërsia nga prof. dr. Jorgo Bulo; Folklori dhe folkloristika nga prof. dr. Agron Xhangolli; Artet figurative nga prof. dr. Dhorka Dhamo; Teatri dhe muzika nga prof. dr. Josif Papagjoni.
Kreu X është shkruar nga prof. dr. Kristaq Prifti.
Krerët XI, XII e XIII janë shkruar nga prof. dr. Gazmend Shpuza.
Kreu XIV është shkruar nga prof. Stefanaq Pollo dhe është plotësuar nga prof. dr. Kristaq Prifti.

Redaktimi shkencor i vëllimit të dytë është bërë nga prof. dr. Kristaq Prifti.
Në hartimin e këtij vëllimi është pasur parasysh botimi Historia e Shqipërisë, vëllimi i dytë, Tiranë, 1984.

Kërkesat e shqiptarëve për njohjen e plotë të Shqipërisë Etnike

Po ashtu pas 20 ditëve, të shpalljes së Pavarësisë Shqipërisë me kufijtë historoko-etnik të saj në Vlorë. Më 17 dhjetor, Fuqitë e Mëdha e njoftën Pavarësinë e Shqipërisë. Kjo ishte një çështje me rëndësi shumë të madhe për popullin shqiptar aq më tepër duke marrë parasysh se aleatët ballkanik me këtë akt u detyruan të pranonin krijimin e Shqipërisë së pavarur.

Këtë vendim të drejtë të Fuqive të Mëdha shtetet ortodokse të Ballkanit e prritën me një pezëm të madh e posaçërisht ashpër reagoi Qeveria e Nikolla Pashiqit duke e vlersruar këtë akt si hap i pëeshpejtuar ku prekë në palcë intersin ekonomiko-poltik të shtetit serb dhe prerjen e rrugës kah deti Adriatik. Kundër këtij akti të pavarësisë më të zëshëm ishin Nikolla Pashiqi dhe klika e tij, duke deklaruar haptazi nëpër kolearet e diplomacive evropiane se “Shteti Shqiptarë fare nuk duhet të egzistojë”, ndërsa territoret shqiptare duhet patjetër të ndahen në mes Greqisë dhe Serbisë. Ky propozim i tyre arsyetohej, “për ruajtjen e paqës në Ballkan”. Me ndarjen e Shqipërisë do të ndërpriteshin aspiratat dominuese të interesave në mes Italisë dhe Austro-Hungarisë për të depërtuar në Ballkan nëpër mes të Shqipërisë.

Marrëdhëniet edhe ashtu të ndëlikuara shqiptaro-serbe, ashpërsohen edhe më tepër kurr serbia bëri presion të pa drejtë nëpër mes Rusisë, që të detyrojë kushtimisht Fuqitë e Mëdha që të shfuqizojnë vendimin e marrë të 17 dhetorit 1913, ndërsa në anën tjetër Nikola Pashiqi jep urdhër ushtrisë serbe që sa më parë të dalin në bridjet e detit Adriatik. Në këto rrethana të vështira politike për egzistimin e Shqpërisë indepidente, me presion të pa ndërprerë nga shtetet ortodokse të Ballkanit:Greqia Serbia Mali i Zi, Fuqitë e Mëdha:” pas 85 ditëve të vendimit të marrë për njohjen pavarësisë së Shqipërisë Etnike, vendosin të reduktojnë atë vendim”. Më 22 mars të vitit 1913, Fuqitë e Mëdha dalin me propozim të ri për ndarjen e Shqipërisë në dy pjesë.

Pra, në mënyrë të padrejtë, në bazë të gjitha normave Ndërkombëtare dhe kundër vullnetit të shprehur të popullit shqiptar,në Kuvendin e Vlorës, ku mbi 55%, të tokës shqiptare ndahet ndahet në mes Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë. Ky lloj arbitrarizmi që iu bë popullit shqiptar nuk mbahet mend në historinë e njerzimit, që një shtet i po sa krijuar të kufizohet nga të gjitha anët me popullin e vetë. Një popull kaq liridashës që ka sakrifikuar më së shumti, për lirinë e vetë dhe të fqinjve, sot po coptohet për interesa më të ngushta të shteteve sllavo-ortodokse të Ballkanit. V.XH.).

Pra e përkujtomë këtë date hidhur që për historikun e popullit shqiptar është e kobëshme, ku padrejtsisht nga trungu i Shqipërisë ndahen 18 qytete dhe krahina të tëra shqiptare: Dibra, Peja, Gjakova, Prishtina Gjilani, Presheva, Bujnovci, Kaçaniku, Shkupi, Kumanova, Manastiri, Struga, Kërçova, Tetova, Gostivari, etjer.

Kufijtë e shtetit shqiptar në Konferencën e Ambasadorëve në Londër më 1913 (Coptimi i Shqipërisë etnike, 22 mars 1913) >>>>>>>

Pra, 22 marsi është date e vendimit të turpshëm dhe arbitrarë që e vulosën Fuqitë e Mëdha, për coptimin e Shqipërisë Etnike në dy pjesë. Ky është një i padrejtë që përkujtohet në historikun e popupullit shqiptar brez pas brezi. Kjo date është pyknisje e të gjitha kërkesave dhe luftrave të pa ndërprera të shqiptarëve për çlirim e bashkim kombëtar të udhëhequr nga Lëvizja e jonë Kombëtare, atëdhetarë që kanë lindur nga vetë gjiri i popullit.të saj. Nga kjo date më shumë se gjysma e territorit shqiptar, hynë nën sundimin e shteteve të Ballkanit: Serbia mori 82% teritor dhe 55%, popullësi më shumë, Mali i Zi 62% territor me 100% popullësi më shumë, kurse Greqia 68% territor me 67% popullësi më shumë.

Kundër këtij vendeimi arbitrar të Fuqive të Mëdha më së miri deklarohet vetë Isa Boletini, kurr niset për në Londër, në takimin e parë që pati me diplomatin e njohur europian Edward Grein, në pyetjen e tij, ky i përgjigjet:”se shqiptarët kurr nuk do ti njohin këta kufij artificial që i ka caktuar Evropa me diktatin e Rusisë.

Pra, kjo është vetëm fillimi i luftrave të pa ndërprera të një ppjese të popullit të robruar shqiptar për çlirimim nacional e bashkim kombëtar, deri në zgjedhjen e drejtë të çështjes shqiptare.Pra shpallja e pavarësisë ehe pse ishte një akt solemnë për tërë Kombin Shqiptar kudo që ndodhej. Por akti i 22 marsit u u pritë te popullata e nënshtruar nën sundimin serbo-sllav, me një revoltë të pa përshkruar.

Qeveria e Vlorës ngarkoi një delegacion të përbërë nga Mehmet Konica, Rasim Dino dhe Filip Noga për t’i paraqitur kërkasat e Qeverisë Shqiptare lidhur me kufijtë ku përfshiheshin katër Vilajetet: i Shkupit, Manastirit, Shkodrës dhe Janinës. Mirëpo këto kërkesa të Qeverisë së Shqipërisë nuk u morën parasysh nga Fuqitë e Mëdha, pasi ata u nisën thjesht nga interesat e tyre imperialiste. Ndër ata më të zëshëm kundër interesave të shqiptarëve ishin: Franca dhe Rusia.V.XH.).

Me njohjen e Shqipërisë në fakt në këto kufij të përgjysmuar u shkelën në mënyrë më brutale të drejtat legjitime të popullit shqiptar për vetvendosje. Për këtë vendim të Konferencës së Ambasadorëve, populli shqiptar protestoi kudo që ishte. Protesta të mëdhaja gjithëpopullore u mbajtën në Shkodër, Elbasan, Ohër, Strugë, Dibër, Tetovë, Prishtinë edhe në disa vende të botës si në Amerikë, Francë, Zvicër, Rumuni etj.

Konferencës nga këto tubime iu dërguan protesta dhe memorandume, shumë të ashpra duke kërkuar nga Fuqitë e Mëdha posaçërisht nga diplomacia austriake dhe angleze që Shqipëria të ruhet si tërësi etnike dhe të mos lejohet që Shqipëria të ndahet copa-copa mes shteteve ballkanike. Por, kësaj radhe, Fuqitë e Mëdha kërkesat legjitime të popullit shqiptar që ngeli jashtë kufijve politikë, nuk i mori parasysh edhe pse ishin në kundërshtim me vendimin e marrë në Kuvendin Kombëtar në Vlorë, më 28 Nëntor të vitit 1912.

Prandaj popullata shqiptare që ngeli jashtë kufijve të sajë etnik, vendosi të vazhdojë rezistencën e saj të armatosur, edhe në forma tjera duke mos u pajtuar asnjëherë në asnjë moment me këto vendime të padrejta e ultimative që sollën Fuqitë e Mëdha në disfavor të popullit shqiptar.

Por, sido që të jetë, shpallja e Pavarsisë ishte një akt i shenjtë me rëndësi jetike për popullin shqiptar për arsye se në themelet e shtetit të Skënderbeut sërish u ngrit flamuri i Pavarsisë.

Kombi shqiptar me këtë akt të lartë të shpalljes së pavarësisë mbylli një epokë të hidhur të historisë së vet shekullore dhe filloi një epokë të re, edhe pse e cunguar pa kufi etnik, megjithatë filloi një epokë e re e çlirimit të një pjesë të saj nga sunduesit e huaj.

Ngritja e flamurit kombëtar në Vlorën heroike, përfaqësonte fitoren e përbashkët të luftrave të të gjitha krahinave shqiptare, duke filluar nga Lidhja e Prizrenit 1878, ishte një kompaktësi e kërkesave të popullit shqiptar. E udhëhequr nga krerët e Lëvizjes sonë Kombtare për autonomi deri në vitin 1912 në Shkup, që solli deri te shpallja e pavarësisë në Vlorë.

Duhet theksuar se shpallja e pavarësisë ishte në të njëjtën kohë një etapë më e lartë e vetpërcaktimit tonë kombëtar e progresiv dhe rrezultat e luftës së palodhëshme të patriotëve shqiptarë të cilët fatëkeqësisht ishin të kufizuar në veprimet e veta dhe ishin të dëmtuar në llogari të ekzekutuesit, pasi që Fuqit e Mëdha ashtu donin. Që Shqipëria mos të egzistoj si subjekt i tërë politik. Ajo ngeli e sakatuar për nga kufijtë të saj, pasi politika globale evropiane e asaj kohe u nisë me paragjykime,që Shqipëria mos të egzistojë si tërësi territoriale me kufijtë e saj natyror, gjithnjë në korelacion me pazarllëqet e Fuqive të Mëdha, në llogari të vendeve më të vogla. Këtë fat të hidhur këtë satanizëm e përjetoi edhe populli shqiptar.

Më së miri për vendimin e ndarjes së Shqipërisë u shpre Dervish Hina np letrën dërguar Ibrahim Temos. “se ishte shumë i trishtuar nga ky vendim arbitrar që kishin marrë Fuqitë e Mëdha, kundër vendit tonë siç e quante ai Konferencën e Londrës, “gjyq politik Evropian”.

Këtë veprim të padrejtë kundër tërësisë territoriale të Shqipërisë, më së miri e përshkruan mikesha e madhe shqiptare Miss Duhram, e cila thotë: “kjo ishte një kurdisje të shteteve fqinje, të cilët nëpëmes të Fuqive të Mëdha në krye me Rusinë:”Lojë më e ndyrë e tradhëtisë kurr nuk është lozur, Kosova u morë me tradhëti”.

Për çështjen e kufijve Shqipërisë u bë tregëti e hapur në mes Fuqive të Mëdha, duke lënë Shkodrën Shqipërisë, ndërsa Serbisë iu falë tërë Vilajeti i Kosovës me Preshevë Kumanovë, Shkup Tetovë Gostivar, Kërçovë Srugë deri në Dibër, që përfshinë territoret e sodit të Maqedonisë.

Pas atyre vuajtjeve e sakrificave për liri. Shqiptarët përsëri ngelën të përgjysmuar, Vetëm e vetëm pse ishte dëshirë e Fuqive të Mëdha, në anën tjetër për të kënaqur aspiratat e shteteve të Ballkanit, në dëm tonin.

Pra, me shkeljen e ushtrisë serbo-malaze e greke në tokën e arbërit, ku qeveritë këtyre shteteve u bënë shkakëtar kryesor që penguan aspiratat e popullit shqiptar që të kurorizonte me sukses të plotë luftën 4 vjeçare për ruajtjen e tërësisë territorial dhe shpalljen e Shqipërisë etnike.

Politika e egër e sunduesëve të ri serbo-malazes, që u vendosë si rrezultat i vendimit arbitrar të marrë në Koferencën e Londrës, filluan menjëherë me aplikimin e një politikë të egër shtypse, me qëllim të çkombëtarizimit, dhe shpërnguljes sa më të shpejtë të elementit jo sllav nga trojet e veta etnike.

Pushtetmbajtësit serb nëpërmes të këtij egzodusi kërkonin nga administrata e saj që sa më parë të fillohej me kolonizimin dhe serbizimin e trojeve shqiptare në zonën e Maqedonisë dhe Kosovës.Për të arsyetuar veprimin e vetë politik se kjo zonë është e banuar edhe me elementë serb

Politika serbe i trajtoi shqiptarët si elementë i pa sigurtë në krahinat e aneksuara, Kjo politikë e egër serbe çonte në urrejtjen e gjithë popullatës kundër sunduesit të ri. Populli shqiptar dhe krerët e saj ishin të vendosur deri në fund kundër regjimit të egër të pushtetit serb, Pra në këto rrethana të reja filloi një fazë re e luftës kundër sundesëve të ri sllav, për çlirim e bashkim kombëtar me shtetin amë.

Me rastin e 90 vjetorit së Shpalljes së Pavarësisë:

Këtë solemnitet e përshëndes me fjalët e Dervish Himës -

“Shqipëria për Shqipëtarin është e shenjtë”